Wybór stajni - część II

Część druga.

Jak wybrać to właściwe miejsce? Jak wybrać je spośród miliona ofert koniarzy bijących się wręcz o Twoje właśnie dziecko? Ten odpowiedni ośrodek? Ten raj dla dzieciuszka? Mały własny Happy Horseland?

Nie istnieje w Polsce coś takiego jak właściwy Pony Club. Czyli miejsce gdzie dzieciaki uczą się jazdy konnej, by po osiągnięciu pewnego poziomu co zdolniejsze były wyławiane do działającej przy szkółce sekcji sportowej. To znaczy pewnie istnieją. Ale są one poza zasięgiem finansowym większości z nas, rodziców. Czyli ich nie ma.

Sprostowanie - kilka dni przed publikacją tego tekstu, okazało się, że jednak jest na tej ziemi takie miejsce! I jest to stajnia, w której Filip aktualnie jeździ! Szczegóły wkrótce (po opadnięciu pierwszej fali ekscytacji).

Do sedna, dlaczego ten ośrodek a nie inny? Oto 10 przykazań, którymi należy się kierować:

1.    Bo Panie Instruktorki są fajne – i jest to najlepsza rekomendacja z ust dziecka. Jak pisałam w poprzednim poście, Instruktor to poważana sprawa! Pierwszy kontakt, powitalny uścisk dłoni, ogólne pierwsze wrażenie. Pozytywna energia Instruktora udziela się dziecku i rokuje na owocną współpracę.

2.   Konie są zadbane – ok, jak wygląda zadbany koń? Nie, to nie ten, który cieszy się na nasz widok i odstawia kankana podśpiewując "Odę do radości". Ten nie istnieje. Zadbany koń w stajni rekreacyjnej, który „pracuje” to taki, który nie ma wystających kości na zadzie z niedojedzenia; nie jest klaczą, która wyźrebiła się 2-3 tygodnie wcześniej; nie ma otwartych ran; nie kuleje kiedy prowadzi się go na jazdę i nie strzela z zadu przy każdej okazji i bez okazji też. Konie żyjące na wolności nie są psychicznie upośledzone. Takie też powinny być te, żyjące w stajni. O psychice koni napiszę kiedy indziej, bo jest to temat mocno fascynujący.

Konie w boksach nie muszą być czyste. Czyści się konia na jazdę i ewentualnie po niej. Koń w tak zwanej panierce, czyli wytarzany w piachu lub błocie, to szczęśliwy koń. To bardzo dobry omen, bo oznacza, że konie są padokowane. Czyli puszczane luzem na pastwisko, co uwielbiają.

3.    Sprzęt jest zadbany. I zazwyczaj przypisany do konia. Bywa jednak, że to samo siodło służy kilku koniom o podobnej budowie. To samo z ogłowiem. Idealna stajnia ma stan sprzętu do konia 1:1 ale nie sądzę by była to powszechna praktyka. Do tej pory widziałam to tylko w jednej stajni, w której odbywają się jazdy rekreacyjne. Sprzęt, czyli „rząd koński” to nic innego jak: siodło i ogłowie. Do tego dochodzi kilka drobiazgów jak czaprak, żelek, podkładka,  futerko na popręg, ochraniacze. Możecie zacząć już googlać, ale czas na naukę o sprzęcie też będzie. Ważne, by sprzęt nie był na wykończeniu. Urwane paski, patenty na supełek etc. To wszystko powinno budzić Waszą czujność. Siodlarnia, gdzie sprzęt jest trzymany, powinna być dla jeźdźców ogólnodostępna i śmiało możecie wejść i zobaczyć to wszystko z bliska. Uwierzcie mi, nie znając się, będziecie wiedzieć. Każda kobieta rozpozna torebkę, która dokonuje właśnie swego żywota – rozwalające się siodło też rozpozna.

4.   W stajni jest porządek. Nie, nie chodzi o to, że Perfekcyjna Pani Domu byłaby dumna ze stajennego czy wolontariuszy. Chodzi o to, że sprzęt jest na swoim miejscu. Konie w swoich boksach. Na stajennym korytarzu nie potykasz się o szczotki a na parkingu nie wdepniesz w końskie łajno. Stajnia to specyficzne miejsce w kontekście czystości. Wyprowadzając konia z boksu ciągniesz za sobą słomę lub inną ściółkę. Czyszcząc konia, pozbawiasz go sierści/włosów i grud błota, które nabył podczas relaksu na łące. Czyszcząc kopyta wyłuskujesz z nich różne skarby. No i koń robi kupę. Nie zawsze jest czas po sobie posprzątać, albo możliwość taka. W ośrodku nie zawsze jest tuzin wolontariuszek lub nawet stajenny by posprzątać po wyjściu koni ze stajni, etc. Nas zawsze uczono sprzątać po sobie, czyli szczotki wkładamy od razu do worka i pod ścianę (nie zostawiamy na środku korytarza), słomę zgarniamy nogą do boksu i tym podobne. Tu jest miejsce dla Ciebie na chwilę refleksji – jakim chciałbyś być klientem? Takim, o którym blogi piszą, czy tym drugim?

5.    W obejściu jest porządek. Teraz o tej przysłowiowej kupie na parkingu. Konie idące ze stajni na plac, na którym jeżdżą mają zazwyczaj jedną, odgórnie wytyczoną drogę. Tu kupy są akceptowalne, normalne i będą po prostu dopóki ktoś ich nie sprzątnie. Jednak cała reszta ośrodka powinna być utrzymana w porządku. Nie byłam nigdy w miejscu, w którym byłoby inaczej, więc nie mam tu zabawnych przykładów do przytoczenia. Nawet w najmniejszych, najbardziej kameralnych, wioskowych czy przydomowych stajenkach – zawsze widziałam porządek. Myślę, że koniarze po prostu tak mają. Jeśli nie, to nie chciałabym trafić z moim dzieckiem w takie miejsce.

6.  Plac ujeżdżeniowy czyli  ujeżdżalnia. To arena zmagań Twego dziecka z grawitacją, siłą odśrodkową i poleceniami instruktora. Tu musi być porządek! Kupy są sprzątane przez instruktora pod koniec jazdy lub w przerwach, których nie ma. Albo przez wolontariuszy. Drągi i stojaki do przeszkód nie walają się byle gdzie i jak. Na środku placu nie siedzi piesek ani kotek. To wszystko ma na względzie bezpieczeństwo jazd a co za tym idzie TWOJEGO DZIECKA!

7.    Miła obsługa. Otóż to! Frontem do klienta. Taka postawa osób pracujących w stajni jest miła po prostu. Sprawia, że „stres początkującego” czy to jeźdźca czy rodzica nie smakuje goryczą. To wrażenie, że wszyscy kiedyś zaczynali jest pożądane. Nie chodzilibyśmy do sklepu, w którym ekspedientka dzień w dzień przeżywa „najgorszy dzień swojego życia” manifestując swój stan psychiczny wszem i wobec. Tym bardziej do stajni, w której będziemy zostawiać coraz więcej i więcej pieniędzy (o tym będzie kolejny post na blogu). Miła obsługa to właściciel, pani ze sklepiku/biura, wolontariusze, stajenni czy instruktorzy. Wszyscy, którzy są zatrudnieni w ośrodku/szkółce/klubie. Ludzie, których nie będziecie się bać czy wstydzić poprosić o pomoc kiedy będziecie jej potrzebować.

8. Fajna atmosfera wśród klientów. Zadowoleni, życzliwi i pomocni klienci to zapewne poszukiwani klienci. Najgorsi są ci, którzy nigdy nie zaczynali jeździć konno. Urodzili się w siodle, z ogłowiem na ramieniu i wędzidłem w zębach. Nawet jeśli taki petent traktuje Cię z góry, wyobraź sobie, że X lat wcześniej zaliczył ileś tam upadków i do dziś zdarza mu się anglezować na złą nogę.

Przyznaj, wszyscy tam byliśmy - żródło: Pinterest.com

     Poza tym jednym przypadkiem - uwielbiam ten „klientowski” klimat! Wymianę poglądów, nie tylko końskich wśród rodziców dzieci. Wsparcie jakie dziecko otrzymuje od innych jeźdźców, nieważne w jakim wieku. Jazda konna ma to do siebie, że wiek i płeć nie mają absolutnie żadnego znaczenia. Jeździć może dosłownie każdy. Gruby (ja), chudy (moje dziecko), wysoki, niski (ja), stary, młody i każdy pomiędzy. KAŻDY. To jest sport dla każdego. Jak jazda na rowerze.

Do końca życia nie zapomnę wizyty w stajni po Filipa powrocie z obozu gdzie zdał BOJ (Brązowa Odznaka Jeździecka). Wszyscy mu gratulowali. Chwalili. WSZYSCY! Włącznie z dużo bardziej doświadczonymi jeźdźcami, dorosłymi ludźmi i stajenną ekipą. Czułam się dumna, jak matka olimpijczyka. A tam! Rekordzisty świata! To cudowne wrażenie zostanie z moim dzieckiem już na zawsze. Ze mną zresztą też.

9.  Fajna atmosfera wśród stajennej ekipy. Może ten punkt się wydać zabawny, ale nie jest. Zgniłą rybę czuć na odległość. Nie wiem czy ekipy stajenne zdają sobie z tego sprawę, ale psującą się atmosferę wyczujemy niczym Sherlock Holmes interesującą zagadkę. Kiedy ludzie w pracy między sobą żartują, albo sobie pomagają, czego jesteś świadkiem – możesz przypuszczać, że tak samo postąpią z Tobą Kliencie. Potraktują życzliwie. Dla mnie to jest istotne i znam wiele osób, które na pytanie „czemu tam już nie jeździcie” odpowiadali „bo atmosfera się popsuła”. I nie jest to anegdotka na potrzeby tego tekstu, to fakt. 

10. Pieniądze. Och! To ważne jest bardzo. O finansowym aspekcie jazdy konnej dzieci przeczytacie za tydzień. W tym punkcie chciałabym zwrócić waszą uwagę na cenę jazd. W naszym województwie  (łódzkie) średnia cena jazdy to ok. 40 zł. Czasem 30 a czasem 50. Uśredniając wychodzi właśnie 40 zł. Nie są to ceny karnetów, a za jazdy pojedyncze, które opłacamy przy każdorazowej wizycie. Pytajcie o karnety, abonamenty - zazwyczaj wychodzi 1 godzina gratis. Kiedy już będziecie obdzwaniać stajnie, jak radziłam w poprzednim poście: Wybór stajni cz.I koniecznie spytajcie o cenę jazd i czas ich trwania. Jazda na lonży standardowo trwa 30 minut. Kiedy dziecko puszczą ze smyczy, jazda w zastępie będzie trwała godzinę. To jest moja baza do obliczania ceny. Relacja czasu do pieniądza. Zdarza się bowiem, że jazdy w zastępie trwają 45 - 50 minut.

      W waszej firmie/miejscu pracy działają karty sportowe? Są stajnie, które je honorują.

Oto moich 10 przykazań. Przemyślałam to wszystko bardzo gruntownie i mam nadzieję, że o 

niczym nie zapomniałam. Z własnego doświadczenia kilka przykładów na zastosowanie

powyższego "kodeksu":

Po przybyciu na miejsce zostaliśmy potraktowani nie jak klienci, a jak pole do popisu 

dla właściciela. W tle młode dziewczę szarpało się z koniem chcąc mu założyć ogłowie (wtedy 

jeszcze nie wiedziałam o co chodzi, po prostu intuicyjnie wiedziałam, że to nie to miejsce, że coś 

tu nie gra);

Zmiana stajni ze względu na atmosferę - raz a definitywnie. Zmiana atmosfery dokonała się 

nagle, z partyzanta i z miejsca, w którym moje dziecko mogłoby spędzić resztę swojego życia 

zrobiło się miejsce, gdzie nie chciał być. Stajnia wkrótce zniknęła z łódzkiego szlaku konnego;

Wybór stajni z polecenia, na miejscu zakochaliśmy się bez reszty. Nowe zasady, nowe konie, 

nowe podejście do "ucznia". Mimo, że dziecko kilka jazd z rzędu uczy się jakby wszystkiego od 

nowa, miejscem jest zauroczony. Profesjonalizm, porządek, cudowne i zadbane konie. Młody 

wiąże duże nadzieje z tym miejscem a ja przywiązana jestem do nadziei, że moje dziecko 

pokornie będzie przyjmowało nauki;

- Ile? 

Są ceny, których nie jestem w stanie wyrazić słowem pisanym. Tam nawet nie zajechaliśmy.

Powyższy tekst nie obejmuje podstawowych i niezwykle ważnych kwestii, o których piszą
absolutnie wszyscy. Czyli polisa i uprawnienia. Ośrodek powinien mieć wykupioną polisę od
zdarzeń i następstw NW. Instruktorzy natomiast powinni mieć uprawnienia czyli ukończone
szkolenia. Są ich przeróżne rodzaje, ale ponieważ my skupiamy się na stajniach rekreacyjnych
takie też uprawnienia nas interesują. Są to:
- Kurs Instruktora jazdy konnej
- Instruktor Szkolenia Podstawowego
Ten drugi jest warunkiem na uzyskanie certyfikatu PZJ przez ośrodek.

Przyznam się, że nigdy nie interesowałam się uprawnieniami instruktorów. Najczęściej
dowiadywałam się o nich po fakcie, lub wcale. Nie, nie była to lekkomyślność z mojej strony.
Biorąc pod uwagę 10 przykazań opisanych w tekście i własną matczyną intuicję, jestem w stanie
stwierdzić czy zajęcia są bezpieczne i prowadzone w odpowiedni sposób. Żaden papier nie
gwarantuje, że Instruktor pozbył się lekkomyślności. Żaden kwit też nie potwierdzi talentu
Instruktorskiego do przekazywania wiedzy. To formalność, na którą dobrze jest zwracać uwagę. 

Jeśli o czymś zapomniałam, nie pomyślałam - dajcie znać. Chętnie uzupełnię listę. Może są 
kwestie, na które nie zwróciłam uwagi a są istotne dla was jako Klientów? Czekam na 
wieści!